Rare snuiters

Toen we ons verslag op 15 juli 'Finding Nemo' noemden, wisten we nog niet dat we drie weken later wérkelijk naar Nemo zouden zoeken. Deze queeste duurde drie uur en uiteindelijk werden we beloond. We zagen Nemo en een familielid uit een groene anemoon tevoorschijn komen.
Voor deze spot hebben we de nodige ontberingen moeten lijden. Om 7.30 am werden we door een busje van Wavelength opgehaald bij ons resort. We gingen met 30 anderen op een katamaran die er anderhalf uur voor nodig had om bij Opal Reef in het Great Barrier Reef te komen. Onderweg zagen we walvissen! Bij Opal Reef wurmden we ons in een wet suit, dat ons overigens lekker afkleedde, deden flippers aan en een snorkel op. Voor mij en Marc was het de eerste keer.
We hebben drie keer een uur in het water geflipperd op drie verschillende plekken. Het was waan-zin-nig! Ik vond het snorkelen in eerste instantie spannend en kreeg wat support van een van de gidsen. Maar toen ik één keer in het water had gekeken, wist ik dat niets of niemand, dus ook niet mijn eigen angst, me dit af zou nemen. Vanaf toen ging het vanzelf.
We bevonden ons in een natuurdocumentaire en zagen fantastische koralen en prachtige vissen en visjes. Heel grappig was de trompetvis: een lange, gele vis met een toeter als snuit. De meeste vissen hadden opvallende kleuren, zoals de gestreepte vlindervis, de koraalvis, de papegaaivis en de clownvis (Nemo, dus). Arjan en Yvonne zagen zelfs een haai en een schildpad.
Het was een unieke ervaring. Al snorkelend ben je in je eigen wereldje en alleen al van het geluid van je eigen ademhaling raak je in trance. Wat we zagen was zo overweldigend mooi, dat het na drie uur jammer was dat de boot het eindsignaal gaf en de hoorn blies. Ook was het gaaf om dit met elkaar te doen. We dobberden met onze noodles (van die langwerpige, schuimrubberen sponzen waarmee je blijft drijven) achter elkaar aan op de Pacific en trokken af en toe ons mondstuk uit om ervaringen te delen.
Wavelength deed het als touroperator geweldig. We werden de hele dag verwend met persoonlijke aandacht, heerlijke snacks & lunch en briefings. De briefing over de toestand van het Great Barrier Reef was, hoewel we het natuurlijk al weten, confronterend. 50% van het koraal is inmiddels gestorven. Door de opwarming van de aarde, en dus het water, sterft het af. Zonder algen overleeft het koraal niet lang en verbleekt het. Een gids nam ons snorkelend mee om het verschil tussen gezond en overleden koraal te laten zien. Daar lagen wij, decadente toeristen, op een vakantie die onze footprint in vier weken tijdelijk flink heeft vergroot. Dat wordt volgend jaar een wandel- of fietsvakantie...
De rondleiding met de gids door het water op de tweede plek was trouwens heel grappig. We spartelden achter haar aan en verzamelden ons watertrappelend om haar heen als ze iets wilde vertellen of laten zien. Ze dook een ananas-zee-komkommer voor ons op en die mochten we aaien en doorgeven aan elkaar. Daarna legde ze de komkommer teder terug op de zeebodem; wij volgden dat nauwlettend door onze bril. Ook haalde ze twee stukken 'solitair' koraal op (koraal dat niet vast zit aan de bodem of een ander stuk koraal). Eén stuk heette paddestoelkoraal. Een prachtige schat uit de oceaan.
Loes, Yvonne en ik hebben de hele terugtocht voor op de plecht gezeten met onze benen bungelend boven het water. Beetje keuvelen, beetje wegdromen, genieten ín het moment ván het moment. Het was bijna een droom.
Rood geblakerd namen we om 17.00 pm plaats in het busje. Het leek wel een schoolreisje. Marc en Arjan waren heel stout op de achterbank en alle meiden zaten te gieren van het lachen. De andere inzittenden zullen ons wel raar gevonden hebben. Maar een lol dat we hadden!
Nu zitten we afgepeigerd in de tuin van ons huis. Het avontuur van vandaag zit er weer op. In Nederland is de dag net begonnen en laat het daar ook zo'n goede zijn. Pa en ma Marteijn zijn 60 jaar getrouwd! Hoera!