Blue Monday
Door: Annet
Blijf op de hoogte en volg Annet
31 Juli 2017 | Australië, Adelaide River
Een strakblauwe lucht, helder blauw water in Beagle Gulf en 28°C om 9.00 am. Wij worden wakker in Darwin. Het was een korte nacht, want onze vlucht had vertraging. Voordat we onze tweede Toyota Corolla -dit keer een oranje exemplaar- hadden opgehaald en het hotel gevonden, was het 02.30 am.
We zijn hier niet voor Darwin, hoewel het, als hoofdstad van the Northern Territory, een interessante geschiedenis heeft. Aboriginal stammen bevolkten dit gebied lang geleden en dreven handel met de overkant. Daarna 'ontdekte' lord Wickham het met zijn Beagle en hij noemde de nederzetting naar zijn vriend Charles Darwin. De stad is in WW2 plat gebombardeerd door de Japanners en in 1974 hield orkaan Tracy hier huis. Het zal daarom zijn dat de bebouwing langs de Esplanade (boulevard) niet heel fraai (lees: niet oud) is. Marc staat nog even stil bij een oorlogsmonument en we doen een strandwandelingetje bij Mindil Beach. Mooie schelpjes hier!
Op naar Litchfield NP, het eerste van drie parken die we in the Top End aan willen doen. We pakken de Stuart Highway, die van noord naar zuid loopt en vanwege zijn desolate karakter een toeristische attractie is. Loes en Stephen gaan deze met hun vouwwagen van Melbourne naar Darwin afleggen als de Nederlandse vrienden huiswaarts zijn gekeerd. Voorbij Darwin wordt het heel rustig. De bermen kleuren oranje, stof waait op. Dit heet het droge seizoen. Van november tot april regent het hier veel, maar de temperatuur ligt altijd rond 30°C.
Onderweg passeren we de inmiddels bekende waarschuwingsborden voor de 'fire danger rating'. In het zuiden wees de wijzer overal waar wij waren naar links (in het groen). Hier staat hij op tien voor twaalf. Het is code geel: very high. In de verte zien we ook werkelijk donkere wolken boven het bos opdoemen. Later hoorden we dat het om gecontroleerde fik ging.
Dat weten we nog niet als we Litchfield NP inrijden. Prompt worden we samen met andere auto's naar de kant geboden door een agent. We denken werkelijk dat hij ons de toegang tot het park gaat ontzeggen of een waarschuwing wil geven. Daarentegen blijkt het om een blaastest te gaan. Een blaastest? Om 12.50 pm? Marc doorstaat die natuurlijk glansrijk en we tuffen vrolijk door. Een blauwe maandag is het.
In dit gebied staan heel veel termietenheuvels. Eerst denken we nog dat het uitgedroogde boomstronken zijn en wat later lijken het wel menhirs. Het worden er meer en meer. De allergrootste doen aan de Sagrada Familia van Gaudí denken en zijn wel 50 jaar oud.
We doen vandaag twee wandelingen van een uur. De eerste gaat naar de Tomlers Falls. Hier lopen we in de brandende zon tussen vrij lage vegetatie die er helemaal op ingesteld is om hitte en droogte te verdragen. De pijncipressen kunnen bijvoorbeeld niet goed tegen brand en juist daarom staan zij graag hier tussen de rotsen, die brand tegenhouden. Dit landschap heet Savanna Woodland en kenmerkt de hoger gelegen delen van Litchfield NP. Het grootste deel van het Northern Territory bestaat uit Savanna Woodland. De eucalyptus gedijt er goed en het Turkey Bush staat op dit moment prachtig oudroze in bloei. Onwaarschijnlijk mooi zijn ook de bloemen van de eeuwenoude cycads, die met hun harde bladeren dinosaurus-proof zijn en weing water laten verdampen.
De tweede wandeling, naar de Florence Falls, is aangenamer, hoewel het nog steeds 34°C is. Hier lopen we langs een kreek waar het koeler is, ook door de hogere bebossing. Dit is Monsoon forest: weelderig, donker en koel. Het is voor veel Darwinezen een geliefde plek om zich even te onttrekken aan de brandende zon van de Top End.
Beide wandelingen komen uit bij een prachtig zicht van bovenaf op een waterval. In deze droogte en hitte snappen we bijna niet waar al het water vandaan komt. We zien een groene slang, heel veel zwarte wouwen (black kites) en kleine vogeltjes die we moeilijker thuis kunnen brengen. Er is ook hier een brush turkey, maar dan kleiner en helemaal zwart, met een schattig kuifje.
Tijd om naar onze accommodatie te gaan: Mount Bundy Station. Daar waar geen wifi is, en ook geen lust om sociaal op media te gaan zitten doen. Op deze ranch ga je als vanzelf in de laid-backstand en laat je je onderdompelen in exotische vogelgeluiden, de geur van huisgemaakte pizza en de rauwe stem van een singer-songwriter uit Queensland. Wat een plek!
We zijn hier niet voor Darwin, hoewel het, als hoofdstad van the Northern Territory, een interessante geschiedenis heeft. Aboriginal stammen bevolkten dit gebied lang geleden en dreven handel met de overkant. Daarna 'ontdekte' lord Wickham het met zijn Beagle en hij noemde de nederzetting naar zijn vriend Charles Darwin. De stad is in WW2 plat gebombardeerd door de Japanners en in 1974 hield orkaan Tracy hier huis. Het zal daarom zijn dat de bebouwing langs de Esplanade (boulevard) niet heel fraai (lees: niet oud) is. Marc staat nog even stil bij een oorlogsmonument en we doen een strandwandelingetje bij Mindil Beach. Mooie schelpjes hier!
Op naar Litchfield NP, het eerste van drie parken die we in the Top End aan willen doen. We pakken de Stuart Highway, die van noord naar zuid loopt en vanwege zijn desolate karakter een toeristische attractie is. Loes en Stephen gaan deze met hun vouwwagen van Melbourne naar Darwin afleggen als de Nederlandse vrienden huiswaarts zijn gekeerd. Voorbij Darwin wordt het heel rustig. De bermen kleuren oranje, stof waait op. Dit heet het droge seizoen. Van november tot april regent het hier veel, maar de temperatuur ligt altijd rond 30°C.
Onderweg passeren we de inmiddels bekende waarschuwingsborden voor de 'fire danger rating'. In het zuiden wees de wijzer overal waar wij waren naar links (in het groen). Hier staat hij op tien voor twaalf. Het is code geel: very high. In de verte zien we ook werkelijk donkere wolken boven het bos opdoemen. Later hoorden we dat het om gecontroleerde fik ging.
Dat weten we nog niet als we Litchfield NP inrijden. Prompt worden we samen met andere auto's naar de kant geboden door een agent. We denken werkelijk dat hij ons de toegang tot het park gaat ontzeggen of een waarschuwing wil geven. Daarentegen blijkt het om een blaastest te gaan. Een blaastest? Om 12.50 pm? Marc doorstaat die natuurlijk glansrijk en we tuffen vrolijk door. Een blauwe maandag is het.
In dit gebied staan heel veel termietenheuvels. Eerst denken we nog dat het uitgedroogde boomstronken zijn en wat later lijken het wel menhirs. Het worden er meer en meer. De allergrootste doen aan de Sagrada Familia van Gaudí denken en zijn wel 50 jaar oud.
We doen vandaag twee wandelingen van een uur. De eerste gaat naar de Tomlers Falls. Hier lopen we in de brandende zon tussen vrij lage vegetatie die er helemaal op ingesteld is om hitte en droogte te verdragen. De pijncipressen kunnen bijvoorbeeld niet goed tegen brand en juist daarom staan zij graag hier tussen de rotsen, die brand tegenhouden. Dit landschap heet Savanna Woodland en kenmerkt de hoger gelegen delen van Litchfield NP. Het grootste deel van het Northern Territory bestaat uit Savanna Woodland. De eucalyptus gedijt er goed en het Turkey Bush staat op dit moment prachtig oudroze in bloei. Onwaarschijnlijk mooi zijn ook de bloemen van de eeuwenoude cycads, die met hun harde bladeren dinosaurus-proof zijn en weing water laten verdampen.
De tweede wandeling, naar de Florence Falls, is aangenamer, hoewel het nog steeds 34°C is. Hier lopen we langs een kreek waar het koeler is, ook door de hogere bebossing. Dit is Monsoon forest: weelderig, donker en koel. Het is voor veel Darwinezen een geliefde plek om zich even te onttrekken aan de brandende zon van de Top End.
Beide wandelingen komen uit bij een prachtig zicht van bovenaf op een waterval. In deze droogte en hitte snappen we bijna niet waar al het water vandaan komt. We zien een groene slang, heel veel zwarte wouwen (black kites) en kleine vogeltjes die we moeilijker thuis kunnen brengen. Er is ook hier een brush turkey, maar dan kleiner en helemaal zwart, met een schattig kuifje.
Tijd om naar onze accommodatie te gaan: Mount Bundy Station. Daar waar geen wifi is, en ook geen lust om sociaal op media te gaan zitten doen. Op deze ranch ga je als vanzelf in de laid-backstand en laat je je onderdompelen in exotische vogelgeluiden, de geur van huisgemaakte pizza en de rauwe stem van een singer-songwriter uit Queensland. Wat een plek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
