't Waait hard
Door: Annet
Blijf op de hoogte en volg Annet
29 Juli 2017 | Australië, Cape Otway
Onze reisgids noemt de Great Ocean Road één grote ansichtkaart. Dat snap ik wel. Er zijn te veel mooie plekjes om in twee dagen te bezoeken. Onze gastvrouw Karen tipte voor vandaag nog wat hoogtepunten die we niet mochten overslaan. Om half 10 stonden we al bij de Bay of Islands. In deze baai zie je eilandjes van rotsen die vroeger aan het vasteland zaten, maar door erosie los zijn komen te staan. De recente erosie was hier ook goed te zien: vers afgebrokkelde rotsblokken lagen op het strand.
Niet veel later waren we bij The Grotto. Hier kun je via een wandeling van 700 meter, deels via een houten trap, naar bijna-zeeniveau lopen, waar je door een uitgeholde rots uitzicht hebt op andere rotsen en de oceaan. Ook alweer zo onwaarschijnlijk mooi. We waren bijna alleen; zelfs de vogeltjes lieten zich nog amper horen. Heerlijk, deze ochtendactiviteiten in eenzame kalmte.
We teerden lang op het uitgebreide 'brekkie' van Karen & John. Bij hen in de keuken werden we deze ochtend goed verwend. Ze zijn gepensioneerd en met de opbrengsten van hun B&B gaan ze jaarlijks 3 maanden op vakantie naar Europa. Stomtoevallig gaan ze in september naar het Lake District in Engeland, waar Laura nét geweest is en dat sindsdien hoog op ons verlanglijstje staat.
John zat te mopperen op de 'billions of' Aziaten die naar Australië emigreren en huizen opkopen rondom de beste scholen, zodat hun kinderen goed onderwijs kunnen genieten. Volgens hem is er daardoor vaak zelfs geen plek meer voor de autochtone kinderen om naar de betere scholen te gaan. Het klonk mij een beetje Geert Wilderig, maar Loes & Stephen kunnen dit soort uitspraken beter op waarde schatten. Daar zullen we het in Port Douglas nog wel over hebben.
Karen had luchtigere praatjes. Eerst een gesprek over de storm van vannacht, die tijdens het ontbijt nóg om het huis raasde. Ze vertelde ook over hun huis-koala, die er vandaag 'toevallig' niet was, maar die ze eergisteren nog gezien had, weliswaar in de verkeerde boom (?). We roemden hun prachtige landhuis. Het bleek niet in Victoriaanse stijl gebouwd, maar van iets latere leeftijd: Federation. John gaf ons een rondleiding door andere ruimtes, gevuld met brocante. Het sluimerende idee om ooit zelf nog een carrièreswitch te maken en een B&B te beginnen, laaide/loei op. Uiteraard hebben we ons verblijf met louter lovende woorden in het gastenboek afgesloten ;-)
De wind ging in de loop van de ochtend liggen, maar had zijn sporen zichtbaar achtergelaten. Toen we na The Grotto op Apollo Bay aankoersten, zo'n 100 km door het bos van Otway NP, lag er veel takkentroep op de weg. Twee keer hebben we zelfs moeten stoppen om takken van onder de auto en uit de wielkast te trekken. Postbode, straatveger: je wil het hier niet zijn.
Vlak voor Lavers Hill hebben we op aanraden van Karen nog een wandeling van een uurtje gemaakt, de Melba Gully: een rondje bij Mertyle Beach door 'dense rainforest' en blackwood, langs een kronkelende beek, waar het vogelbekdier wél leeft, maar zich níet laat zien. En waar je gloeiwormen hebt, die zich alleen vertonen als wij ergens anders zitten te borrelen. Het was hoe dan ook de moeite waard. We liepen door dichte hagen van palmvarens naar een waterval (Anne's cascade) en langs de eeuwenoude en onlangs (2009) omgevallen 'big tree', waar een bordje ons uitnodigde tot contemplatie. Gegroeid uit een zaadje doorstond deze boom, de Otway Messmate (een eucalyptussoort), stormen en bosbranden en torende op het laatst met zijn 60 meter boven alle andere bomen uit. Honderden jaren heeft hij andere plantjes en beestjes gevoed en zelfs liggend is hij de natuur nu nog van dienst. Wat is er in al die jaren in de wereld gebeurd? Wij stonden als cotton balls sprakeloos naar deze gigant te kijken.
Vlak voordat we de toegangsweg naar Cape Otway insloegen, hebben we een koffietje gedaan in een hip roadhouse; eentje waar Laura ongetwijfeld een stuk carrot cake had besteld en Tess haar danspasjes op Chunky van Bruno Mars had vertoond. Even overmande heimwee mij. We 'took away' een panini met gegrilde groentes en koersten af op het Cape Otway Lightstation.
De toegangsweg is bochtig en smal en verkeersbordjes waarschuwen om er rustig te rijden. Hier stoppen toeristen nl. om de haverklap en abrupt omdat ze plots een koala zien. Dat deden wij ook! We tuurden en tuurden en opeens zagen we grijze bolletjes vacht in 'oksels' van bomen. Haast om ze te voet te naderen, zoals bij vogels, hoef je op zo'n moment niet te hebben, want ze blijven sloom op hun plekje zitten en kijken je hooguit door gespleten oogjes en met gespitste oortjes wat versuft aan. Zelfs de stevige wind kon hen niet deren. De eucalyptus deed duidelijk zijn werk. Die was overigens ook sterk te ruiken. We waren helemaal happy, man.
Hierna kwamen we bij het beschermde deel van het park, waar je kunt wandelen naar de oudst intact gebleven vuurtoren van Australië. Die diende om kolonisten de weg te wijzen en door 'the eye of the needle' te leiden. Menig schip is hier tenondergegaan. We konden het huis van de vuurtorenwachters bezichtigen, die vanaf ca. 1850 morse-seinen uit deden gaan en bij storingen vlaggen met verschillende betekenissen hesen. Ook in WO2 heeft deze plek een rol gespeeld. Zelfs zijn hier dinosaurusresten van 65 miljoen jaar oud gevonden en hebben de Aborigines er sporen achtergelaten. Alle tijden kwamen samen in een wandeling van 1,5 uur. Als je al niet nederig bent, word je het hier wel.
Vermoeidheid overviel ons, dus zijn we vroeger dan gebruikelijk naar onze verblijfplaats gereden, deze avond in Apollo Bay. Het begon te druppelen en daarom hebben we na de incheck onderdak gezocht in the Brewhouse. Met een hapje (voor mij Seafood Chowder!) en een drankje sloten we ons avontuur in Zuid-Australië af. Morgen rijden we via het tweede deel van Gt Ocean Rd naar het vliegveld van Melbourne en laten we ons 3000 km noordwaarts verplaatsen. Tijd om de andere helft van onze koffer te gaan gebruiken!
(Btw, de credits voor de titel van dit blog gaan naar onze Laura toen zij 2 jaar oud was en voor op de fiets in een stoeltje zat.)
Niet veel later waren we bij The Grotto. Hier kun je via een wandeling van 700 meter, deels via een houten trap, naar bijna-zeeniveau lopen, waar je door een uitgeholde rots uitzicht hebt op andere rotsen en de oceaan. Ook alweer zo onwaarschijnlijk mooi. We waren bijna alleen; zelfs de vogeltjes lieten zich nog amper horen. Heerlijk, deze ochtendactiviteiten in eenzame kalmte.
We teerden lang op het uitgebreide 'brekkie' van Karen & John. Bij hen in de keuken werden we deze ochtend goed verwend. Ze zijn gepensioneerd en met de opbrengsten van hun B&B gaan ze jaarlijks 3 maanden op vakantie naar Europa. Stomtoevallig gaan ze in september naar het Lake District in Engeland, waar Laura nét geweest is en dat sindsdien hoog op ons verlanglijstje staat.
John zat te mopperen op de 'billions of' Aziaten die naar Australië emigreren en huizen opkopen rondom de beste scholen, zodat hun kinderen goed onderwijs kunnen genieten. Volgens hem is er daardoor vaak zelfs geen plek meer voor de autochtone kinderen om naar de betere scholen te gaan. Het klonk mij een beetje Geert Wilderig, maar Loes & Stephen kunnen dit soort uitspraken beter op waarde schatten. Daar zullen we het in Port Douglas nog wel over hebben.
Karen had luchtigere praatjes. Eerst een gesprek over de storm van vannacht, die tijdens het ontbijt nóg om het huis raasde. Ze vertelde ook over hun huis-koala, die er vandaag 'toevallig' niet was, maar die ze eergisteren nog gezien had, weliswaar in de verkeerde boom (?). We roemden hun prachtige landhuis. Het bleek niet in Victoriaanse stijl gebouwd, maar van iets latere leeftijd: Federation. John gaf ons een rondleiding door andere ruimtes, gevuld met brocante. Het sluimerende idee om ooit zelf nog een carrièreswitch te maken en een B&B te beginnen, laaide/loei op. Uiteraard hebben we ons verblijf met louter lovende woorden in het gastenboek afgesloten ;-)
De wind ging in de loop van de ochtend liggen, maar had zijn sporen zichtbaar achtergelaten. Toen we na The Grotto op Apollo Bay aankoersten, zo'n 100 km door het bos van Otway NP, lag er veel takkentroep op de weg. Twee keer hebben we zelfs moeten stoppen om takken van onder de auto en uit de wielkast te trekken. Postbode, straatveger: je wil het hier niet zijn.
Vlak voor Lavers Hill hebben we op aanraden van Karen nog een wandeling van een uurtje gemaakt, de Melba Gully: een rondje bij Mertyle Beach door 'dense rainforest' en blackwood, langs een kronkelende beek, waar het vogelbekdier wél leeft, maar zich níet laat zien. En waar je gloeiwormen hebt, die zich alleen vertonen als wij ergens anders zitten te borrelen. Het was hoe dan ook de moeite waard. We liepen door dichte hagen van palmvarens naar een waterval (Anne's cascade) en langs de eeuwenoude en onlangs (2009) omgevallen 'big tree', waar een bordje ons uitnodigde tot contemplatie. Gegroeid uit een zaadje doorstond deze boom, de Otway Messmate (een eucalyptussoort), stormen en bosbranden en torende op het laatst met zijn 60 meter boven alle andere bomen uit. Honderden jaren heeft hij andere plantjes en beestjes gevoed en zelfs liggend is hij de natuur nu nog van dienst. Wat is er in al die jaren in de wereld gebeurd? Wij stonden als cotton balls sprakeloos naar deze gigant te kijken.
Vlak voordat we de toegangsweg naar Cape Otway insloegen, hebben we een koffietje gedaan in een hip roadhouse; eentje waar Laura ongetwijfeld een stuk carrot cake had besteld en Tess haar danspasjes op Chunky van Bruno Mars had vertoond. Even overmande heimwee mij. We 'took away' een panini met gegrilde groentes en koersten af op het Cape Otway Lightstation.
De toegangsweg is bochtig en smal en verkeersbordjes waarschuwen om er rustig te rijden. Hier stoppen toeristen nl. om de haverklap en abrupt omdat ze plots een koala zien. Dat deden wij ook! We tuurden en tuurden en opeens zagen we grijze bolletjes vacht in 'oksels' van bomen. Haast om ze te voet te naderen, zoals bij vogels, hoef je op zo'n moment niet te hebben, want ze blijven sloom op hun plekje zitten en kijken je hooguit door gespleten oogjes en met gespitste oortjes wat versuft aan. Zelfs de stevige wind kon hen niet deren. De eucalyptus deed duidelijk zijn werk. Die was overigens ook sterk te ruiken. We waren helemaal happy, man.
Hierna kwamen we bij het beschermde deel van het park, waar je kunt wandelen naar de oudst intact gebleven vuurtoren van Australië. Die diende om kolonisten de weg te wijzen en door 'the eye of the needle' te leiden. Menig schip is hier tenondergegaan. We konden het huis van de vuurtorenwachters bezichtigen, die vanaf ca. 1850 morse-seinen uit deden gaan en bij storingen vlaggen met verschillende betekenissen hesen. Ook in WO2 heeft deze plek een rol gespeeld. Zelfs zijn hier dinosaurusresten van 65 miljoen jaar oud gevonden en hebben de Aborigines er sporen achtergelaten. Alle tijden kwamen samen in een wandeling van 1,5 uur. Als je al niet nederig bent, word je het hier wel.
Vermoeidheid overviel ons, dus zijn we vroeger dan gebruikelijk naar onze verblijfplaats gereden, deze avond in Apollo Bay. Het begon te druppelen en daarom hebben we na de incheck onderdak gezocht in the Brewhouse. Met een hapje (voor mij Seafood Chowder!) en een drankje sloten we ons avontuur in Zuid-Australië af. Morgen rijden we via het tweede deel van Gt Ocean Rd naar het vliegveld van Melbourne en laten we ons 3000 km noordwaarts verplaatsen. Tijd om de andere helft van onze koffer te gaan gebruiken!
(Btw, de credits voor de titel van dit blog gaan naar onze Laura toen zij 2 jaar oud was en voor op de fiets in een stoeltje zat.)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
