Raad een plaat!
Door: Annet
Blijf op de hoogte en volg Annet
28 Juli 2017 | Australië, Nirranda
De zon begeleidde ons toen we via the Southern Grampians het park uitreden. We prezen onszelf gelukkig, want vannacht was er nog veel regen en wind. In het zuiden ziet de natuur er anders uit. Zo staan er weinig hoge bomen. Signal Peak en de toppen van Mount Abrupt en Mount Surgeon waren nog in nevelen gehuld.
Bij Dunkeld verlieten we het park en ging het berglandschap over in gele en groene weides met vee. Na alle kangoeroes waren we wel weer eens toe aan schapen en Black Angus. Het werd een rustige trip van 2 uur via de C178 naar Warrnambool, vanaf waar de Great Ocean Road de kustlijn volgt. Vlak voordat het zover was, passeerden we B&B Butterfly Farm. De lakens waar wij deze avond onder zouden kruipen, wapperden in de tuin. We logeren op 3155 Great Ocean Road. Marc grapte dat hij hier geen postbode zou willen zijn.
Links en rechts werden we ingehaald door boter-, kaas- en eiertransportwagens. Warrnambool bleek vooral uit kaasfabrieken te bestaan, inclusief kaasmusea en 'cheeseries'. Hier trok ik als Hollander mijn neus voor op, maar Tess, mijn hartje riep: "Ik wil kaas!" (inside joke.)
Marc zijn Zeeuwse hart ging wél sneller kloppen toen we bij het eerste lookout-punt uitstapten. Een sterke zeelucht sloeg in ons gezicht. Hier heette het Bay of Martyrs en we hadden er meteen een prachtig zicht op de oranje gekleurde kliffen van kalk- en zandsteen (limestone) en rotsformaties in de zee. Een informatiebord moest ons duidelijk maken dat het de rufous bristlebird was die we hoorden en zagen. Deze staat dus niet op de kaart van Loes, en daarover dient de familie Zeur bij dezen een klacht in, Loes ;-)
Het is ons niet duidelijk waarom de baai heet zoals hij heet. Wel is bekend dat menig schip bij harde wind stukliep op de zuidkust en dat heeft veel ontdekkingsreizigers en immigranten het leven gekost. Ook zouden hier gevangenen en Aborigines van de rotsen zijn gegooid. Het zijn bruten, die Australiërs.
We pakten de goede vakantiegewoonte op om 's middags te dineren, zodat we 's avonds in de B&B konden volstaan met een broodje. In Petersborough aten we wat 'pub grap'; Marc een broodje steak en ik fish & chips. Het was een coole bistro met muziek uit onze jonge jaren: The Stones, The Band, Led Zeppelin, Steve Miller Band, The Doors.
Bijna jammer om hier weg te gaan, maar we gingen de Gt Ocean Rd weer op en besloten door te rijden naar de lookout die het verst van onze B&B verwijderd lag, zodat we niet in het donker terug hoefden te rijden. De hoogtepunten die we vandaag wilden zien horen allemaal bij het Port Campbell NP, met het gelijknamige plaatsje als centrum. Vanaf parkeerplaatsen langs de GOR loop je door de (groene!) duinen naar verschillende uitkijkplekken.
Dé attractie zijn de Twaalf Apostelen, een formatie van oorspronkelijk negen, maar door erosie nu nog acht rotspilaren in de zee. Bussen met Aziaten deden deze plek met ons aan. Marc probeerde een plek te vinden voor ons 'selfie van de dag' en riep: "Er worden dumplings bij de bus uitgedeeld!", maar dit mocht niet baten. Even netjes in de rij wachten, dus. Ook bij de Loch Ard Gorge was het nog toeristisch druk. Hier is in 1878 een klipper uit Londen vergaan, die aankoerste op Melbourne. Bij de London Arch, een rotsboog in zee, was het beduidend rustiger. Voorheen heette deze de London Bridge, toen een natuurlijke brug deze rotspunt met het vasteland verbond. In 1990 is de brug onverwacht in zee gestort. Twee mensen moesten met een helikopter gered worden van de boog. Het bleken een overspelige man en vrouw te zijn. Dit was groot nieuws, ook in Nederland. Marc herinnert het zich nog.
Het waren mooie plekjes en aangename wandelingetjes ernaartoe. Marc werd echter meliger en meliger en ook ik moest bekennen dat we het leuk vonden, maar ondertussen vooral naar de rotszwaluwen keken, naar de willy wagtails, en de eastern spinebill (de zwarthalshoningvogel, wél op de kaart van Loes, waarvoor dank!). 's Avonds op het journaal bleek er bij Warrnambool een witte walvis opgedoken te zijn. Die hebben we jammer genoeg niet met eigen ogen gezien.
Nu zitten we dus in onze accommodatie. Niet eerder deze vakantie zaten we in een B&B. Karen en John zijn onze hartelijke gastvrouw- en heer. Zij wonen aan het einde van een lange oprijlaan langs de GOR in een huis in Victoriaanse stijl. We hebben naast een bad- en slaapkamer een woonkamer die van alle gemakken is voorzien, behalve een kapstok...
Bij Dunkeld verlieten we het park en ging het berglandschap over in gele en groene weides met vee. Na alle kangoeroes waren we wel weer eens toe aan schapen en Black Angus. Het werd een rustige trip van 2 uur via de C178 naar Warrnambool, vanaf waar de Great Ocean Road de kustlijn volgt. Vlak voordat het zover was, passeerden we B&B Butterfly Farm. De lakens waar wij deze avond onder zouden kruipen, wapperden in de tuin. We logeren op 3155 Great Ocean Road. Marc grapte dat hij hier geen postbode zou willen zijn.
Links en rechts werden we ingehaald door boter-, kaas- en eiertransportwagens. Warrnambool bleek vooral uit kaasfabrieken te bestaan, inclusief kaasmusea en 'cheeseries'. Hier trok ik als Hollander mijn neus voor op, maar Tess, mijn hartje riep: "Ik wil kaas!" (inside joke.)
Marc zijn Zeeuwse hart ging wél sneller kloppen toen we bij het eerste lookout-punt uitstapten. Een sterke zeelucht sloeg in ons gezicht. Hier heette het Bay of Martyrs en we hadden er meteen een prachtig zicht op de oranje gekleurde kliffen van kalk- en zandsteen (limestone) en rotsformaties in de zee. Een informatiebord moest ons duidelijk maken dat het de rufous bristlebird was die we hoorden en zagen. Deze staat dus niet op de kaart van Loes, en daarover dient de familie Zeur bij dezen een klacht in, Loes ;-)
Het is ons niet duidelijk waarom de baai heet zoals hij heet. Wel is bekend dat menig schip bij harde wind stukliep op de zuidkust en dat heeft veel ontdekkingsreizigers en immigranten het leven gekost. Ook zouden hier gevangenen en Aborigines van de rotsen zijn gegooid. Het zijn bruten, die Australiërs.
We pakten de goede vakantiegewoonte op om 's middags te dineren, zodat we 's avonds in de B&B konden volstaan met een broodje. In Petersborough aten we wat 'pub grap'; Marc een broodje steak en ik fish & chips. Het was een coole bistro met muziek uit onze jonge jaren: The Stones, The Band, Led Zeppelin, Steve Miller Band, The Doors.
Bijna jammer om hier weg te gaan, maar we gingen de Gt Ocean Rd weer op en besloten door te rijden naar de lookout die het verst van onze B&B verwijderd lag, zodat we niet in het donker terug hoefden te rijden. De hoogtepunten die we vandaag wilden zien horen allemaal bij het Port Campbell NP, met het gelijknamige plaatsje als centrum. Vanaf parkeerplaatsen langs de GOR loop je door de (groene!) duinen naar verschillende uitkijkplekken.
Dé attractie zijn de Twaalf Apostelen, een formatie van oorspronkelijk negen, maar door erosie nu nog acht rotspilaren in de zee. Bussen met Aziaten deden deze plek met ons aan. Marc probeerde een plek te vinden voor ons 'selfie van de dag' en riep: "Er worden dumplings bij de bus uitgedeeld!", maar dit mocht niet baten. Even netjes in de rij wachten, dus. Ook bij de Loch Ard Gorge was het nog toeristisch druk. Hier is in 1878 een klipper uit Londen vergaan, die aankoerste op Melbourne. Bij de London Arch, een rotsboog in zee, was het beduidend rustiger. Voorheen heette deze de London Bridge, toen een natuurlijke brug deze rotspunt met het vasteland verbond. In 1990 is de brug onverwacht in zee gestort. Twee mensen moesten met een helikopter gered worden van de boog. Het bleken een overspelige man en vrouw te zijn. Dit was groot nieuws, ook in Nederland. Marc herinnert het zich nog.
Het waren mooie plekjes en aangename wandelingetjes ernaartoe. Marc werd echter meliger en meliger en ook ik moest bekennen dat we het leuk vonden, maar ondertussen vooral naar de rotszwaluwen keken, naar de willy wagtails, en de eastern spinebill (de zwarthalshoningvogel, wél op de kaart van Loes, waarvoor dank!). 's Avonds op het journaal bleek er bij Warrnambool een witte walvis opgedoken te zijn. Die hebben we jammer genoeg niet met eigen ogen gezien.
Nu zitten we dus in onze accommodatie. Niet eerder deze vakantie zaten we in een B&B. Karen en John zijn onze hartelijke gastvrouw- en heer. Zij wonen aan het einde van een lange oprijlaan langs de GOR in een huis in Victoriaanse stijl. We hebben naast een bad- en slaapkamer een woonkamer die van alle gemakken is voorzien, behalve een kapstok...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
