Winter Wonderland

Op ons park geldt in de winter de aanbieding 'stay 4 pay 2 midweek'. Maar omdat Yvonne & kids zaterdag al naar Sydney vliegen, worden zij na drie nachten Grampians door Yoyo en Arjan meegenomen langs de Great Ocean Road. Loes en Stephen gaan vandaag terug naar Melbourne. Marc en ik halen de 'special' er echter maximaal uit door met z'n tweetjes nog een vierde nachtje te blijven in de achtpersoons cabin. Typical Dutch. We hebben ons ook opgeworpen om alle restanten op te maken, dus het is vandaag kliekjesdag.
Na een stoer afscheid ("tot in Port Douglas!") viel het akelig stil. Ik vocht tegen de tranen. Marc vond het ook maar niks, dus we trokken er snel op uit. Steve had nog een wandeling getipt die ook Marc acceptabel zou vinden, de Chatauqua Peak Loop. Dit is een circuit van 5,6 km met een medium moeilijkheidsgraad waar je 2 tot 3 uur over doet.
We begonnen bij de Venus Baths, die Marc nog niet gezien had. Behalve dat we er tussendoor gelopen hebben, zijn we ook nog een stukje naar boven geklommen, zodat we de baden goed konden bekijken. Het zijn perfect door het water uitgeslepen poeltjes in de rotsen.
50 meter terug pakten we de Chatauqua Peak Loop op. Het werd een zalige boswandeling door nat woud. Ik denk dat Lucia & Stephen in slaap waren gevallen bij het tempo dat we aanhielden, maar wij vonden het best, na de inspannende dagen met de anderen. Er bloeide veel mimosa, dat het symbool van Australië is en de nationale kleurencombinatie heeft bepaald. Het ruikt lekker! Ook hier was het klimmen en klauteren, maar niet zo spectaculair als gisteren op de Hollow Mountain. De Peak bood weer nieuwe uitzichten op andere toppen en valleien. De Grampians zijn echt fotogeniek.
Ook zagen we een paar vogels die we nog niet eerder hebben gezien: de eastern yellow robin (het broertje van de red-capped robin, zeg maar het roodborstje, die ook bij onze cabin te spotten valt), de Varied Sitella (een boomkruiper met een witte keel en borst) en een heel klein donker vogeltje dat niet op de vogelkaart van Loes staat. Toen we, eenmaal terug in Halls Gap, ons broodje wilden opeten bij de Stoney Creek, werden we belaagd door kookaburra's, pied currawongs en een red-whiskered bulbul. Deze laatste had wat weg van een cuckoo (koekoek) en was prachtig van kleur met een gele buik en rode vlekken in zijn hals. Schuw waren deze vogels niet en we zagen hen ook bij andere toeristen proberen het brood uit de handen te snokken. We hebben ons broodje daarom maar in de auto opgegeten. De kookaburra heeft bij mij al ingeboet aan schattigheidsgehalte sinds we in Australië zijn en we hem overal zien opduiken & horen lachen als een brullende aap; dit was écht the limit!
Op de terugweg hebben we in Brambuk het Aboriginal informatiecentrum nog meegepikt. Dit is gebouwd in de vorm van een witte kaketoe (die lijkt wel het symbool van de Grampians). Er hing een fototentoonstelling van Aborigines uit de 19e eeuw en we konden er veel informatie lezen. Zo wist ik nog niet dat dit volk het oudste ter wereld is. Ook werd er duidelijk dat de Britten, toen zij Australië ontdekten, spraken over Terra Nullius, niemandsland of land dat nog niet geclaimd is, terwijl ze wisten dat de Aborigines er woonden. Tegenwoordig vechten de Aborigines nog steeds voor erkenning en tegen verdrukking.
Dit keer waren we ruim voor de schemer thuis, maar donkere wolken pakten zich al gauw samen boven onze vallei en nu regent het pijpestelen. We gaan een rustig avondje tegemoet voordat ook wij morgen dit prachtige natuurpark verlaten.
Ik weet pas sinds vandaag dat het midden van de Grampians 'Wonderland' wordt genoemd. Eigenlijk had ik dat zelf ook wel kunnen bedenken. Op deze winterdag stond namelijk gewoon weer de zon op ons hoofd en hebben we voluit van alle natuurpracht kunnen genieten. En toen we de weg naar ons park inreden, zagen we voor het eerst een hert! Het had de grootte van een paard en leek zó weggelopen uit een sprookje.