Moonwalk

Als kaketoes stonden Arjan, Yoyo, Marc en ik vanochtend verwachtingsvol voor de schuifpui van onze cabin. Loes had verteld dat Stephen broodjes zou halen. We verheugden ons op een vers ontbijtje, maar de broodjes bleken voor de lunch bestemd. Zo had Loes het bedacht. Dus wij behielpen ons met een sinaasappel, een hoopje uitgedroogde boterhammen en andere restantjes. Erg 'sustainable', dat dan weer wel.
Voor vandaag had Loes twee programma's bedacht: één voor de cotton balls en één voor de die hards. De cotton balls besloten thuis te blijven, dus de die hards konden in één auto de tocht naar de Hollow Mountain aanvangen. Yoyo was onze chauffeur en dan weet je dat het goed komt. De weg ging al snel over in onverhard. Kuilen rechts, kiezels links: Yoyo reed gewoon onverstoorbaar overal door- en overheen. De weg kleurde oranje zoals je het alleen op Australische foto's en films ziet. We waren gelukkig.
De wandeling ging dus naar Hollow Mountain. Het was de favoriete wandeling van Saskia en Julian, toen zij in hun jeugd hier door hun ouders mee naartoe genomen werden. Laura en Tess zouden het ook avontuurlijk (!) gevonden hebben. Marc niet. Het oranje, vlakke pad ging over in een steile klim en die ging al snel over in het klauteren over rotsen en door spleten. Zonder profiel in m'n zolen en bij regen zou ik deze wandeling niet aangedurfd hebben. Gelukkig gaf Yoyo me zo nu en dan een 'kontje' en stak Loes regelmatig haar wandelstok naar me uit. Op enig moment werden de rotsen donker van kleur, waren er amper nog plantjes, laat staan bomen, en werden de rotsen elfenbankjes van steen. Stephen maakte de vergelijking met een maanlandschap. Het was hard werken, maar fantastisch!
Op de top hebben we in een oranje grot onze broodjes gegeten. Het was een magisch moment: uit de kou en uit de wind, uitkijkend op Mount Zero, met beste vrienden. Dit pakt niemand ons meer af!
Op de heenweg leek de terugweg niet te doen, maar die viel juist mee. Het was een overwinning op mezelf.
Loes gaf onderweg nog les over de bosbranden. We liepen toevallig door een gebied waar nog niet zo lang geleden een fikse brand is geweest. Deze branden zijn op de eerste plaats gewoon nodig. Sommige planten hebben de hitte nodig om hun zaden te
laten springen. Ook geeft een afgebrand landschap ruimte aan nieuwe bomen en struiken. Dat hadden we al geleerd in Yosemite in Californië.
Veel bomen overleven een bosbrand. Je ziet dan wel een zwartgeblakerde stam, maar bovenin hangen nog takken met groene blaadjes. De brand moet het van 'fine fuel' hebben, goed brandbaar spul op de bodem. Als het vuur zich via deze 'takkentroep' snel voortbeweegt, blijven de bomen grotendeels gespaard. Die herstellen zich vervolgens door van onderaf nieuw groen blad aan te maken. In een gebied waar het bos zich herstelt, zie je eerst laag struikgewas. Dat was rondom Hollow Mountain ook het geval. We zagen o.a. prachtige 'grasbomen'.
Na de kuitenbijter Hollow Mountain togen we naar de Mackenzie River Walk, waar we nog eens 7 km hebben gewandeld. Dit was een veel makkelijkere loop langs een rivier naar twee watervallen. Hier schijnen nog vogelbekdieren voor te komen, maar wij zagen 'alleen' walibi's en emoes. Loes haar stappenteller sprak ons bemoedigend toe, maar op het laatst hadden we het wel gehad met haar.
Terug bij de cabins brandde de vuurkorf al, zaten de kaketoes alweer te krassen in de bomen en nodigden de kangoeroes, met en zonder 'joey' in de buidel, de mannen én Yoyo uit tot een potje Australian football. Team Kjell won, natuurlijk.
We sloten af met een Masterchef Australia-competitie van pasta carbonara en pasta bolognese in cabin 81. De gesprekken bereikten filosofische en emotionele hoogtes. Misschien voelden we dat de wegen morgen (voor even) zouden scheiden. Loes en Stephen grepen hun kans om ons, met de kaart op tafel, te voeden met vele tips.
Wat hebben we het fijn met elkaar. In de Grampians hebben we onvergetelijke herinneringen gemaakt!