Busje komt zo

Met Yvonne pakten we op station Glen Waverley de trein naar Melbourne. Die deed er, niet alleen vanwege de tussenstops, een halfuur over. Glen Waverley, waar Loes & Stephen wonen, ligt in het oosten en is een van de 30 aparte gemeentes waar Melbourne uit bestaat. Doordat de 'burbs' geen hoogbouw hebben en er alleen vrijstaande eengezinswoningen met tuin zijn, is Melbourne enorm uitgerekt.
In the city zagen we architectonische hoogstandjes afgewisseld met 'oud'bouw. Flinders Street Station is in neo-barokstijl, maar stond helaas in de steigers. Sowieso zagen we erg veel hijskranen, wegopbrekingen en bouwplaatsen. Het was guur, winderig en koud. We warmden ons op bij een reusachtige cappuccino at Max's Chocolate Bar.
Veel tijd om Melbourne verder te verkennen hadden we niet, want om 16.00 uur werden we bij Loes & Stephen verwacht voor het feest. In elk geval wilden we de Queen Victoria Market nog aandoen, zeg maar de Rotterdamse Koophal of Madrileense Mercado de San Miguel van Melbourne. Daar kun je eindeloos struinen langs stalletjes met etenswaar, kleding, snuisterijen en wat niet meer. Ter voorbereiding op de komende activiteiten kocht Yvonne een warme trui voor in de Grampians en Marc een geel-zwarte sjaal van de Richmond Tigers.
Eenmaal op Settler Court, waar we ons niet bijster enthousiast uitlieten over Melbs, kregen we op ons kop van Loes. We bleken de beste plekjes overgeslagen te hebben en dat was als een bezoek aan Amsterdam zonder op de Dam geweest te zijn. Oeps... Het feest dat volgde zou de dag gelukkig helemaal goed maken!
In Australië is het niet gebruikelijk om slingers op te hangen en liedjes te zingen. Dat hebben we dan ook uitbundig gedaan. Op verzoek van Loes haar moeder hadden we Sarah-en-Abrahamspullen meegesmokkeld. Snel het huis nog even versierd en Loes en Stephen een erg lelijke button opgespeld, voordat de eerste gasten kwamen: Tanja (zus van Loes) met haar gezin, José (moeder), een broer en een zus (88 jaar) van José (behalve José wonen deze allen in Australië), collega's en vrienden, ook van Saskia & Julian. We hieven het glas en zongen 'Happy birthday' én 'Lang zullen ze leven' uit volle borst.
Hierna bracht een bus ons naar Gembrook, dat op een uur rijden afstand van Glen Waverley ligt en waar Loes en Stephen een leuke tent hadden afgehuurd, The Independant. Ook in de bus hebben we volop gezongen. Tanja, die onderwijzeres is, regisseerde dat vanaf haar plekje voorin door steeds 'Drie maal drie is negen, ieder zingt zijn eigen lied...' in te zetten. Een rijk repertoire aan Nederlands- en Engelstalige songs kwam voorbij: van 'Country road' tot 'Meisje, ik ben een zeeman'. Toen het stil dreigde te vallen, hebben we nog 'Skippy the bush kangaroo' gezongen en als klap op de vuurpijl 'Over 25 jaar...' Loes en Stephen zijn in december immers ook een zilveren bruidspaar.
Ome Gerard, een van de broers van José die al heel lang in Australië woont, zat achter ons in de bus. Hij had op Settler Court al twee borrels op en begon van lieverlee steeds vloeiender, dus platter Tilburgs tegen ons te praten.
In The Independant zetten we de integratie voort met een spelletje dat Saskia & Julian als ceremoniemeesters bedacht hadden. Ieder kreeg een briefje met de naam van iemand die ook jouw naam op zijn/haar briefje had staan. Het was de bedoeling dat je in gesprek ging en de overeenkomst ontdekte. Ik was gekoppeld aan de vrouw van een vriend/oud-collega van Stephen, Jenny. Al snel dacht ik de overeenkomst gevonden te hebben, want in de herrie verstond ik 'birth'. 'So we both work with children!' riep ik enthousiast in mijn steenkolen Engels. Gelukkig stond Stephen naast me en hij corrigeerde me goedlachs. Jenny bleek met birds te werken. Awkward...
Vervolgens gingen we aan tafel waar we super lekker, verfijnd eten kregen. De drank vloeide rijkelijk, we zaten te smullen en te genieten van de bijzondere gelegenheid. José zocht elke keer weer een andere vraag waarmee ze tussen de gangen door steeds even bij ons kon komen kletsen. Ze zei dat ze in Nederland niet alleen Loes en Tanja en de gezinnetjes mist, maar ook de vrienden van haar dochters. Aaahhh... we kwamen vroeger graag in Drunen over de vloer en twee tienervakanties hebben zij en Theo op ons gepast, dus ja, die band raakt nooit meer verbroken.
Na de hoofdgang hebben we met z'n vijven op het invalidetoilet ons lied staan oefenen. Gelukkig kunnen Yvonne en Yoyo heel goed zingen en kan Yvonne goed met haar vingers knippen om de maat aan te geven.
Eerst zong de familie Petris samen met de Doorakkers een lied op de wijs van 'I'm yours' van Jason Mraz: "It started on exchange, then a first date. Two kids (they're great), You're fifty! Today!" Julian begeleidde op gitaar en leidde alles is goede banen.
Hierna sprak de vader van Stephen een aantal mooie limericks uit; de laatste zong hij zelfs want ja, Loes had vaak benadrukt hoe leuk ze het zou vinden als er gezongen zou worden. Dus wij deden er nog een schepje bovenop met ons lied op de wijs van 'Sinds een dag of twee' van Doe Maar. "Is ze even terug, eet ze lekker bij: frikandel speciaal, harinkje erbij. Puddingbroodjes, asperges en appeltaart." Voor de Engelstalige gasten speelden we gelijktijdig een fotopresentatie af van onze jeugd en latere dates met Loes & Stephen.
Het hoogtepunt kwam daarna, want Stephen, die zichzelf de laatste jaren bekwaamd heeft in gitaar spelen, had op 'Hallelujah' een ontroerend 'Here's to Lucia' geschreven. "You hoped there'd be a birthday song, you hoped that we'd all sing along, well we are singing happy birthday Lucia!" Gewéldig!
Er kwam nog een toetje, nog een wijntje en nóg een wijntje, totdat we weer ingescheept werden. Nu was het de jeugd die achter in de bus, met gitaarspel van Julian, voor de achtergrondmuziek zorgde. Een groot deel van de ouwelui was opvallend stil... Vanochtend in de groepsapp bleek menigeen bijzonder goed geslapen te hebben :-)