Geluksvogels

20 juli 2017
De wind gierde om onze cottage en de regen sloeg tegen de ruiten. We lieten het plan varen om het maximale uit de dag te halen en bleven deze ochtend wat langer binnen. Toevallig was Skippy op TV :-)
Onze gastvrouw vertelde gisteravond dat de zonsopkomst hier prachtig is. Nu keek ons huisje uit op de baai in het oosten, maar vanwege het zware wolkendek moesten we de zon er zelf bij denken; we zagen alleen wat strepen van licht. Desondanks was het uitzicht heel mooi, met het bergachtige vasteland in de verte, het water daarvoor en de uitgestrekte malse weides van de landstrook die toegang geeft tot Wilson's Prom. We werden blij verrast door een grote zwerm Galahs (roze kaketoes) die voor onze cottage kwamen grazen.
Vannacht hebben we nog buiten naar de zuidelijke hemel gekeken, die indrukwekkend was, maar zelfs Marc herkende geen sterrenbeeld.
Wilson's Prom is een nationaal park in de vorm van een puntzak. Het is het meest zuidelijke stukje Australië. De natuur lijkt op die van Tasmanië, dat er pal onder ligt. Loes raadde deze plek aan, vandaar dat we hem op ons must-see-lijstje hebben gezet. Daar zouden we geen spijt van krijgen!
Er gaat één weg door het park. Allerlei zijpaden leiden naar mooie uitzichtpunten en wandelroutes. Op het eerste pad dat wij insloegen, was het meteen raak. Twee kangoeroes huppelden voor ons uit in de berm. Het zag er erg grappig uit, want kangoeroes houden hun achterpoten keurig naast elkaar tijdens het springen. Steeds stopten ze even om achterom te kijken en dan hupten ze weer verder. Vervolgens liet de eerste emoe zich zien en daarna een kleine bruine kangoeroe (walibi?). Omdat het nog regende, besloten we de wandeling naar Cotters Beach op de terugweg te doen.
Eerst zijn we naar het centrum van het park gereden: Tidal river. Onderweg zagen we een wombat grazen in de berm. We namen een koffie in het informatiecentrum, bekeken de mogelijkheden en kozen voor een wandeling van 1,5 uur naar Squeaky Beach.
De route begon bij de houten brug over de rivier en ging meteen bergopwaarts door het regenwoud. Al snel kregen we de oceaan, stranden en eilandjes in beeld. Droog was het inmiddels al, en toen we de andere kant van de berg bereikten, ging de zon schijnen en liepen we uit de wind. Wat een geluk! Woeste baren sloegen tegen de rotsen en op het strand. Squeaky Beach lag er hagelwit bij. Het zand schijnt te knisperen onder je voeten, maar we hadden bij 10 graden Celsius weinig trek om de wandelschoenen uit te doen. 50 minuten later waren we terug bij de auto met als opbrengst: een kookaburra, enkele arenden, de masked-lapwing (gemaskeerde kievit), de whiskered tern (witwangstern), de rainbow lorikeet (regenbooglori), de crimson rossella (pennantrossella) en de fairy-wren (welke precies, weten we niet; in het NL heten ze elfjes).
Terug naar Cotters Beach! Dit heeft de naam dat je op het pad ernaartoe gemakkelijk wildlife spot en het was inderdaad weer raak. Nu zagen we een heel grote wombat en diverse emoes. Een kangoeroe viel bijna niet op doordat hij loodrecht en muisstil tegen het riet stond. Op het strand zelf waaide het hard en viel weer eens op hoe wit en fel het zonlicht hier in het zuidelijkste puntje van Australië is.
Toen was het tijd om naar... Melbourne te gaan! Loes en Stephen verwachtten ons op de borrel. Wat was het ontzettend leuk om hen na (bijna) een jaar weer te zien, en tegelijkertijd zó vertrouwd. Eindelijk konden we eens zien hoe zij wonen. We bleven een hapje eten, maar de tijd was te kort om helemaal bij te kletsen, want 7 pm gingen zij naar het vliegveld om Yoyo & Arjan en Yvonne & de kinderen op te halen. Morgen zijn we compleet en er volgen gelukkig nog heel veel dagen met elkaar.