Good onion!

Travelling: it leaves you speechless, then turns you into a storyteller. We sluiten ons Australië-blog af met bloopers die onze verslagen niet hebben gehaald, omdat ze op het moment zelf wat beschamend waren of omdat we het thuisfront niet ongerust wilden maken.

Un-salty
Bij het online boeken van de vlucht van A'dam naar Sydney v.v. liepen we op de site van Cathay Pacific aan tegen de mogelijkheid om je smaak aan te geven. Dat vonden wij een goede service, want vliegtuigmaaltijden staan niet bepaald bekend als culinaire hoogstandjes. Annet koos enthousiast voor 'vegan oriental' en Marc voor 'low salt'. We raden hierbij iedereen af om ooit van deze service gebruik te maken.
Op onze eerste vlucht, naar Hong Kong, bleken we een uitzondering te zijn onder de honderden inzittenden. Van tevoren kwam de stewardess bij ons checken of wij het waren die deze diëten hadden besteld. Vervolgens kregen wij ons eten ruim voor de standaardmaaltijd onder de andere passagiers werd uitgedeeld. Zaten we gezellig met z'n tweeën te smakken, te geuren en te dampen. Marc trekt zich daar niet zo veel van aan, maar Annet vindt dat een beetje overdreven en gênant. Nog vervelender was het, dat Marc steeds vis kreeg, wat hij niet lust, en Annet droge rijst met groenten. We ruilden daarom steeds maar van maaltijd, wat erop neerkwam dat Marc een groentehapje zat te eten en Annet een zouteloze brij. Wie ons goed kent, ziet nu ook de lange tanden voor zich waarmee wij zaten te eten.
Op de heenvlucht van Hong Kong naar Sydney gebeurde dit natuurlijk weer. We hebben geprobeerd om het voor de terugvlucht aan te laten passen, maar dat is vreemd genoeg alleen met de 'vegan oriental' gelukt. Dus hebben we alsnog maaltijden zitten ruilen: ik kreeg Marc zijn ongezouten vis en bestelde voor hem de vleesmaaltijd van het keuzemenu.
Verder zullen we niet klagen, want we hebben deze vakantie volop genoten van de Australische fusion-keuken.

Het rijden
Wisten jullie dat Annet in Oz slechts 10 meter gereden heeft? De auto was een automaat en dat is zij niet gewend. Toen ze die ene bewuste keer het stuur overnam van Marc en op de rem trapte, vloog de auto zowat over de kop. Waar zij de eerste dag nog ongerust zat 'mee te rijden', tot grote irritatie van Marc, was het nu Marc die begon te gillen. De subtiliteit van het remmen in een automaat zat er, kortom, nog niet in. Annet voelde er weinig voor om meteen de snelweg op te gaan en omdat we na dag drie alleen nog maar betrekkelijk korte afstanden hadden af te leggen, reed Marc liever zelf. Dat is hartstikke goed gegaan.

Andersom
Niet echt een blooper, maar wel leuk om te vertellen is, dat we ons er op allerlei momenten van bewust waren dat we 'down under' waren en vanalles er omgekeerd gaat. En dan bedoelen we eigenlijk niet eens het alweer ontwaken als Nederland pas aaaabijna naar bed gaat of het links lopen en rijden. Bevreemdend was het om in Sydney en Bateman's bay geen zonsondergang bij de zee te hebben, maar een zonsopkomst. Ook de maan doet het hier anders, althans in het seizoen dat wij er waren. In NL kun je met een denkbeeldig streepje een -p- van de sikkel maken als het eerste (premier) kwartier is en een -d- als het laatste (dernier) kwartier is. Aan de andere kant van de wereld werkt dat truukje blijkbaar niet. Daar kun je er met een horizontaal streepje een petje van maken (eerste) of een koffieschepje (laatste). Maar het grappigst was toen Marc Annet naar de badkamer riep, de stop uit de gootsteen met zeepwater trok, we samen afwachtend boven het kolkende water hingen en zagen gebeuren dat het tegen de klok in wegliep. Toen realiseerden we ons pas echt dat we aan de andere kant van de aarde waren.

Pas op!
Marc wordt door zijn dochters 'machoman' genoemd, omdat hij nogal eens onhandig is, sorry... dóet. Dat uit zich vooral in struikelen. Deze vakantie, toen we een roadhouse inliepen voor een koffie en een broodje, presteerde hij het om het bordje 'Caution! Wet floor!' omver te lopen. Je kunt erom lachen, maar hij is ten minste niet uitgegleden over de vloer.

Blauw
Annet heeft zeker een week met een blauw oog gelopen. Op een aantal selfies is het, met deze wetenschap, te zien. In de Grampians hadden we een elektrische deken. Die gaf dezelfde tweestrijd als thuis. Marc slaapt graag met het raam dicht en de verwarming aan; Annet houdt van een koele slaapkamer met een open raam. Op enig moment werd zij 's nachts badend in het zweet wakker van een gloeiende deken. Zelfs Marc vond het welletjes, maar kreeg in het donker zo gauw het bedieningsapparaat niet bestuurd. Annet bedacht daarop, nog steeds in het donker, om dan maar de stekker aan haar kant uit het stopcontact te trekken. Met haar linkeroog kwam ze op de hoek van het nachtkastje terecht en riep: "Shit! Dat wordt een blauwe plek!" En zo geschiedde het.
Nu heeft Marc normaal gesproken weinig schaamtegevoel, maar in de week van het blauwe oog vroeg hij Annet op de vreemdste momenten om haar zonnebril op te zetten!

Nog meer blauw
Jullie hebben kunnen lezen dat Marc bij de toegang tot Litchfield NP, om 13.00 uur in de middag, onderworpen werd aan een blaastest. Hij had inmiddels behoorlijk last van zijn longen (een aantal leden van de squad had elkaar in de Grampians achtereenvolgens aangestoken). Hij dacht beter maar wat kracht bij te zetten en blies amechtig doch als een dolle stier in het pijpje. Ook de tweede keer zette hij, rood aangelopen, te veel kracht. De agent reageerde gelukkig op een typisch Australische manier met een 'relax, man!' en toen ging het de derde keer wel goed. Een beetje zinloos vonden wij het wel. Voordat de vier in de klok is, hoef je ons echt niet te laten blazen.

Verschraalde lucht
Toen we rond de klok van vier bij 34°C in ons motel in Katherine arriveerden, was het eerste wat chef koeling wilde doen, de koelkast vullen. Helaas viel een flesje bier uit het sixpack in vele splinters uiteen op de tegels van de kamer. Gelukkig kent Marc dus geen schaamtegevoel en hij ging bij de balie een mop en emmer halen. De kamer rook natuurlijk meteen naar bier; daar kon geen airco tegenop. Als gerespecteerd lid van de familie Zeur had hij zijn review voor het gastenboek al klaar: snapte de hotelmanager dan niet dat er altijd tapijt voor een koelkast moet liggen?

Good onion!
In Mount Bundy Station, een van de bijzonderste accommodaties waar we geslapen hebben, hadden we een gezellige incheck bij de eigenares. We kwamen te praten over al het moois dat we toen inmiddels al gezien hadden. Keer op keer riep ze enthousiast uit: "Good onion!" Annet zei tegen Marc dat dat een leuke titel voor het blog van de dag zou zijn. De volgende dag, bij het uitchecken, wist Annet echter niet meer of het nu 'good onion' of 'great onion' was. Ze vroeg het daarom aan de eigenares: "Wat zei je gisteren nu steeds tegen ons? Is het een typische kreet in het noorden, ofzo?" Ze snapte eerst niet wat Annet bedoelde, maar toen begreep ze het. Het was 'good on you' wat zij, en met haar alle Australiërs, met grote regelmaat zeggen. Pas nu durf ik het hier te vertellen en mijn vriendinnen hebben me er ook smakelijk om uitgelachen. Maar hé, die Ozzies leggen ook zulke rare accenten: good ón you. Hartelijk is het wel <3