We are the Grampians

Nog in de overwinningsroes van gisteren reed Marc deze ochtend met zijn Tigers-sjaal wapperend uit het raampje drie keer op en neer van het hotel naar 9 Settler Court. Eerst voor de koffers van Yvonne & de kinderen, toen voor Yvonne & de kinderen zelf en tot slot voor onze koffers en mij. Daar had Loes de zaken helemaal onder controle. Alle bagage en voedselvoorraden werden evenwichtig verdeeld over drie auto's en weg waren we!
De Grampians is een -voor Australische begrippen- hooggebergte waar de wandelmogelijkheden eindeloos zijn. Ook qua fauna is het the place to be, want er wonen niet alleen kangoeroes en emoes, maar ook koala's. We logeren er voor de verandering drie nachten in cabins en daar verheugden we ons op, ook omdat wij de vierpersoons mogen delen met Yoyo en Arjan.
Nu is het hier dus winter en we hadden van tevoren geprobeerd ons voor te stellen aan welke ontberingen we zoal blootgesteld zouden gaan worden. Frederique las in een review dat vooral de badkamer in zo'n cabin erg koud kan zijn. Yvonne had gisteren bijna een Tigers-regencape gekocht, maar werd nog net op tijd teruggefloten door Kjell. Marc wist al te vertellen welke wandeling hij bij nat weer zeker ging overslaan, namelijk die met de steile klimmen en diepe afgronden. En zelf vreesde ik -nu ik eindelijk niet meer hoef te kamperen- voor overwinterende reuzespinnen en andere exotische bedreigingen. Kortom, de familie Zeur verheugde zich al op het gastenboek.
We tuften in kolonne over de Western Highway en namen een tussenstop in Beaufort: een lintdorp dat Amerikaans aandeed, om niet te zeggen Wilde Westenachtig. We aten een sandwich aan een picknicktafel in wat misschien wel de laatste zonnestralen van deze week zouden zijn. De stemming was onverminderd goed.
We vervolgden de mooie route en op enig moment doemden in de verte de Grampians op. Ze lagen er majesteitelijk bij. Sommige toppen waren in nevelen gehuld of werden met hemelwater besprenkeld. We spotten kangoeroes, levend en helaas ook dood, en emoes. Naarmate we het nationale park naderden, werd het steeds stiller om ons heen en op een gegeven moment waren we de enige drie auto's op de weg. Maar ja, wie gaat er dan ook in de winter naar de Grampians?
Loes en Stephen komen elk jaar minstens één keer naar deze plek en kennen Josephine goed, de eigenares van het 'caravanpark' Lakeside in Halls Gap. Ze is Nederlandse en heeft het park uitgebreid en opgeknapt. De huisjes 81, 82 en 83 zijn door Loes al lang geleden gereserveerd, want die liggen aan de rand van het park en bieden uitzicht op een weide, bos en rotswanden. Wij delen nummer 81 met Yoyo en Arjan en zijn tevens thuisbasis voor de rest. We hebben geen kapstok (typisch Australisch), maar wel queensize bedden en twee badkamers!?!
Vanaf moment 1 was iedereen verrukt! Wat een fantastische plek! Het park ligt in een dal, omgeven door bos en rotswanden.Zelfs Kjell, toch een puberende jongen van 14 jaar, was blij. We kregen vogelzaad bij de receptie en dat hebben we geweten. De witte kaketoes kwamen meteen voor onze cabin zitten, wetende dat nieuwe gasten voer hebben. Ik maakte mijn zakje iets te enthousiast open en prompt zaten er 50 kaketoes op onze veranda en op mijn arm. Ze maakten onderling ruzie en pikten het zaad uit mijn hand. Wat een herrie maken die beesten. We moesten schreeuwen om ons verstaanbaar te maken. In de wei graasden talloze kangoeroes en ook de koookaburra was er rijk vertegenwoordigd.
De Brabantsquad ging nog voor een wandeling van een uur, terwijl de aanhang & kinderen alvast het kampvuur aanstaken. Loes nam ons mee naar de Venus Baths, een korte wandeling naar een kloof(je) waar je over rotsen met stromend water loopt. Het water heeft poeltjes in de rotsen geslepen, de 'baths'.
Terug bij het huisje verzamelden we in fleecetrui en met dekentjes rond het kampvuur, gingen we borrelen en genieten van de ondergaande zon op de rostwanden. Het was een lawaai van jewelste: kaketoes, krekels en lachende kookaburra's luidden de avond in. De kangoeroes naderden ons op een meter of 10. Geloof het of niet, er verscheen zelfs een regenboog. Romantischer en fijner kon het niet zijn. Ja toch, we hadden Marcel er héél graag bij gehad...Dat gemis laait voor Yvonne en de kinderen op momenten als deze extra pijnlijk op...
Hierna gingen we op z'n Australisch barbecuën: al het vlees in één keer op het vuur en vervolgens binnen opeten. Salades erbij, stokbrood en ketchup. Het bleef nog lang gezellig.