Als een tierelier

Wat ons betrof, mocht dit een 'lummeldag' worden: acclimatiseren in Glen Waverley, de suburb (voor locals: the burb) van Melbourne waar Loes & Stephen wonen, bijkletsen met de anderen en zien waar zij en wij eventueel verder nog zin in hadden. Loes had Kingsway geadviseerd: een straat op 5 minuten van ons hotel met koffie- en eettentjes. Dat leek een goed alternatief voor het continental breakfast in het hotel. De koffietentjes en barista's in Australië overtreffen (volgens de reisgids) qua kwaliteit de Starbucks. We kozen de Gloria Jean's, waarover Loes later vertelde dat dat inmiddels ook een bekende koffieketen down under is. Dit is het grotestadsleven: even een tosti en koffie buiten de deur doen.
Met enig ongeduld zijn we daarna naar Settler Court gelopen, op 20 minuten van ons hotel. Daar was het een zoete inval, oftewel een langgerekte brunch waarbij langzaam iedereen aansloot: Yoyo, Arjan, Yvonne, Frederique en Kjell. We zagen Saskia (dochter van Loes) en Simon (haar vriend) eventjes, maar zij gingen al snel naar 'the gym'. Gezellig middag-tafelen.
Wat een fijn huis hebben Loes en Stephen, ook voor dagen als deze. Het schijnt in Australië gebruikelijk te zijn om van alles twee te hebben: badkamers, maar ook zit- en eetkamers. Hun huis heeft veel ruimte en gezellige hoeken. We voelen ons er erg welkom en op ons gemak.
De gastheer en -vrouw vatten het plan op om naar Dandenong Ranges NP te gaan voor, zeg maar, 'een ommetje door het bos'. Hier betekent dat eerst een halfuur rijden over brede avenues. Maar daar kregen we ook wat voor!
Stephen, een volleerd vogelaar, leidde ons door de wet woods naar de Lyrebird walk, een pad waar we al snel de, jawel, lyrebird hoorden. Dit is een vogel die klinkt als een lier en zijn lange staartpluimen op kan zetten als een pauw. We konden niet bedenken waarom, maar hij imiteert 20 soorten andere vogels. Waar we nog even dachten de kookaburra te horen, was het dus de lyrebird. Overige geluiden die hij maakt zijn: het klikken van een camera, een autoalarm, de sirene van een ambulance, een motorzaag en een gewone zaag. Wij hebben inmiddels met eigen oren gehoord wat je op Youtube kunt zien in filmpjes van David Attenborough.
Hiernaast zagen we kangoeroes tijdens hun siësta, heel veel witte kaketoes en rosella's. Het was hier geen regenwoud, maar wel een wet wood. Stephen vertelde dat zelfs in wet woods bosbranden kunnen ontstaan. Lopend door de blubber en tussen de palmvarens kon ik me daar niks bij voorstellen.
Terug op Settler Court schonk Loes ons een lekkere chardonnay (geen contradictie), en nog eentje. Daarna kookten we een Thaise curry, kwam Julian (zoon van Loes) thuis, voor het eerst met zijn vriendin, en hebben we gierend en brullend gegeten. Voor de jeugd misschien wat embarrassing, en ook Stephen en Marc keken af en toe wat fronsend. Het trouwalbum van Loes & Stephen van 25 jaar geleden werd er zelfs nog bij gehaald. Het was gewoon ouderwets en Brabants gezellig!