High als een papegaai

De enige dag waar ik níet naar uitkeek, brak vanochtend om half 7 aan. We hadden onze lodge in Sydney te verlaten en de huurauto op te halen. Een vreemde auto... oké... maar dan ook nog links moeten rijden in een wereldstad... Marc werd horendol van mijn 'meerijden' en angstkreten, maar ik vond het dan ook écht spannend. 't Is niet dat de Australiërs hard of onbesuisd rijden. Integendeel, het gaat er heel beschaafd aan toe. Het is alleen zo tegennatuurlijk om rechts achter het stuur te zitten, links te rijden en 'omgekeerd' op te moeten letten. Laat staan om te snappen dat je hier zowel rechts als links mag inhalen, dat het dan wel weer zo is dat rechts voorrang heeft en dat postbodes op gele scootertjes in- en uitvoegen op de motorway.
Helaas hadden we van tevoren geen tomtom gereserveerd en de Rental had die ook niet meer op voorraad. We hadden het te doen met antieke methodes als het koersen op de stand van de zon en het lezen van plattegrondjes die we tussen onze handbagage aantroffen in wat verfomfaaide folders. Kostbare wandeltijd zagen we voorbij tikken op het klokje van 'onze' toyota corrolla. Na twee uur konden we Sydney en zijn suburbs dan toch eindelijk achter ons laten en zaten we op de M4 richting de Blue Mountains. Daar waren we vervolgens in een uurtje...
Tot mijn grote ergernis (de eerste, deze vakantie!) hadden we ook oponthoud bij het inchecken in de Katoomba Mountain Lodge, waar we voor een gesloten deur stonden. De dag was nog wel zo goed begonnen met het gezelschap van een bonte ijsvogel (pied kingfisher) bij het ontbijt in de zonnige tuin van onze lodge in Sydney. Vandaag leek inmiddels zo'n vakantiedag te worden waarop het niet meezit.
De eigenaar van de lodge liet ons per telefoon weten dat onze boeking hem niet bekend was, dat hij er hoe dan ook binnen 5 à 10 minuten zou zijn en gaf ons alvast de toegangscode voor het elektronische slot op de voordeur. Het leek wel Twin Peaks. We gingen een uitgestorven, donkerbruin gelambrizeerd berghostel in waar een blij, monotoon muziekje vanachter de balie klonk. Een halfuur heb ik me lopen opvreten, toen de eigenaar eindelijk verscheen. We stonden niet in de agenda, ondanks mijn printje van de boeking, maar gelukkig had hij nog wel een kamer voor ons.
De geplande Canyon Track van 3 à 4 uur (wat bij ons al snel 5 wordt...) konden we op onze buik schrijven, want over drie uur zou de zon al achter de Blue Mountains zakken. Balen! We togen desondanks blijmoedig richting Echo Point, dé toeristische trekpleister op 10 minuten loopafstand van onze lodge. Daar kon het humeur al snel niet meer stuk. Het was geen Grand Canyon als in Californië, maar het uitzicht kon er zeker mee concurreren! We hebben, vergezeld door een winters zonnetje, een deel van de Prince Henry Cliff Walk gelopen met verre uitzichten op rotsformaties (waaronder de Three Sisters) en uitgestrekt eucalyptuswoud. De zonnestralen breken op de druppeltjes die de bomen uitscheiden en dat geeft een blauwe gloed, vandaar de naam van dit nationale park. Het was een weldaad voor onze luchtwegen. Dr. Kneipp is er niets bij. Terecht staan de Blue Mountains op de werelderfgoedlijst!
Het symphonie-orkest dat de Pied Currawongs (bonte klauwierkraaien) hoog in de bomen gaven aan het begin van de route, was ontroerend. Ook zagen we grote witte papegaaien met gele kuif (sulphur-crested cockatoos) en de zo mogelijk nog mooiere grijs-rode galahs (roze kaketoes). Google er maar eens op!
We liepen rond zonsondergang terug naar Katoomba en verwonderden ons over de naar wiet ruikende hipsters en catweazles die we tegenkwamen. Katoomba is een ratjetoe van cottages, groot en klein, in allerlei stijlen. Het voormalige mijnwerkersstadje is duidelijk in beslag genomen door de toeristen en lijkt een sterke aantrekkingskracht te hebben op 'alternatievelingen'. We denken dat Laura het hier ook wel leuk zou vinden, in de primitieve lodge met knusse groepsruimtes en hippe koffiebarretjes in de buurt waar ze lemoncake serveren bij een groene thee.
Na een maaltijd van eerlijke Chinese tapas zitten we nu in onze fleecevesten bij de straalkachel in de restroom van het hostel (buiten nadert de temperatuur het vriespunt). Terwijl ik blog, ligt Marc languit te snurken onder een sprei bij de finale van Masterchef Australia 2017. Dan maar morgenvroeg de simkaart installeren om google maps te kunnen gebruiken op weg naar onze volgende bestemming.