I'm leaving on a jetplain

...don't know when I'll be back again... Dat was het lied waarmee Loes in 1984 na een gapyear in Australië afscheid nam. Inmiddels woont ze al 30 jaar down under met Stephen, die ze in het gapyear heeft leren kennen. Bijna jaarlijks komt ze naar Nederland. Dan bouwen we met de Brabantsquad altijd een klein feestje met haar (en Stephen, als hij erbij is). En pas nu hebben wij hén opgezocht. Shame on us! Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo fijn & gezellig met elkaar zou zijn en dat ik Australië zo gaaf zou vinden.
De terugtocht is een feit en kwam sneller dan gehoopt. Maar het is goed zo. We hebben veel gereisd en elke dag nieuwe, mooie en verrassende dingen gezien. Het was een heel afwisselende vakantie, met dagen mét en zonder de anderen. Ook die variatie was fijn.
Vanochtend hebben we op ons gemak 'uitgelogd' in de hotelkamer en op het vliegveld. We hebben een energizer-smoothie met appel, citroen en gember ingenomen voor de lange vlucht en onze laatste dollars taxfree uitgegeven. Met deze buit hopen we Jeroen over te kunnen halen om tóch naar ons feestje te komen ;-)
Australië is een relaxed land; zo hebben wij het als toeristen tenminste ervaren. In Sydney Harbour NP, op een van onze eerste dagen, spraken we een ver-australiede Nederlander, die uitlegde waarom hij niet meer terug wil. Hij zei: "In Europa maken ze overal ruzie over en daar was ik helemaal klaar mee." Wij hebben de Australiërs ervaren als mensen zonder capsones, informeel en niet ijdel (wat je ook wel een beetje afleest aan de stijl van kleden...). Ze zijn vriendelijk, helpend, geduldig en geven je veel vertrouwen. Het 'no worries, mate' wordt hier echt geleefd. Hopelijk is de 'cultuurshock' niet al te groot als we straks terug zijn. We gaan in elk geval nog heel lang nagenieten van alles wat we hebben beleefd. See you later, alligator!