Croc Rock
Door: Annet
Blijf op de hoogte en volg Annet
03 Augustus 2017 | Australië, Kakadu
Om 07.50 am stonden we bij de Woolworths voor de picknick en andere boodschapjes. We zijn alvast in training voor Port Douglas, waar bepaalde dagprogramma's nog eerder beginnen ;-)
We pakten de Stuart Highway terug naar Darwin, om bij Pine Creek de Kakadu Highway te kunnen nemen, die door het gelijknamige NP loopt en ons naar onze laatste bestemming in the Top End zou brengen. Al snel steeg Marc zijn testosterongehalte toen hij kwam te rijden achter een 'road train', een vrachtwagen met drie aanhangers. Die hebben we hier in het noorden al veel zien rijden, zelfs met vier aanhangers. Deze mogen de dorpen niet in en laten enkele aanhangers tijdelijk op speciaal daarvoor aangewezen plekken achter, om er eentje te kunnen lossen.
Om 10.30 am hitten we de westelijke ingang van het park. Hier heb je een pas nodig. We lieten ons informeren en de belangrijkste vraag was natuurlijk: "Waar kunnen we de jabiru-ooievaar zien?" Daarna was het nog maar een klein stukje rijden naar de eerste kijk-uit, die van Bukbukluk. Daar hadden we een panoramische kijk op het park.
We begonnen muziek te missen in de auto, zeker op de langere afstanden, dus hebben we bij Mary's Roadhouse behalve een verrassingskrokodillenei voor Niek en Maja, een vierdubbel-cd met rock ballads op de kop getikt. Down Under van Men at Work staat erop, evenals Far Away van de Scorpions en The Reaper, Laura's Finland-song!
Bofferds als we zijn, haalden we nog net op tijd de Yellow Water cruise. We scheepten in voor een tocht van 1,5 uur met een Aboriginal gids die ons als een cabaretier heel veel informatie gaf over de natuur en cultuur van Kakadu. We hebben veel om hem gelachen, maar waren ook ontroerd door al het moois dat hij ons in 1,5 uur wees en de eerbied die hij de toeristen bijbracht voor verschillend getinte mede-mensen, hun gewoontes en de natuur die we delen. In tegenstelling tot in Zuid-Australië staan we volgens hem in dit gebied onderaan de voedselketen. Bij elke spot van een krokodil manoeuvreerde hij de boot op een paar meter afstand, zó dat iedereen het gevaarte kon zien. Eén keer ging hij in het gangpad voor staan doen hoe een krokodil je vangt en verorbert. Maar ook vertelde hij bijna watertandend hoe je krokodil het beste kunt bereiden. De little-pied cormant noemde hij de Kakadu-pinguïn. Verhalen uit zijn jeugd in dit gebied koppelde hij aan de flora en fauna die we zagen. Er waren sporen van buffels en zwijnen, uitheemse soorten die een gewilde prooi van de crocs zijn. We zagen twee soorten krokodillen, de zoet- en zoutwaterkrokodillen. Die laatste mogen we niet zo noemen. Een betere naam is estuariumkrokodil, omdat die bij hoge waterstanden (in het natte seizoen) de rivier op zwemt (soms tot 900 km landinwaarts) en soms daar blijft als het water in het droge seizoen zakt. De kleintjes van de ene soort vallen ten prooi aan de grote van de andere soort.
Onze gids maakte deze cruise tot een onvergetelijke, samen met de vele nog niet eerder gespotte vogels -de papieren reisgids beloofde het al. Voor wie het niet interesseert én voor wie het niet kan verdragen, voegen we de spots als voetnoot toe bij dit blog.
We schrijven dit bij het zwembad van onze nieuwe accommodatie, de Kakadu Lodge. We betalen wat voor de wifi die we in Katherine ontbeerden en plaatsen meteen 4 blogs in één avond.
Zojuist hebben we een lekker hapje aan het zwembad onder de palmbomen gegeten, terwijl zwarte papegaaien overvlogen en daarna honderden grote vleermuizen. Zij helpen vast de kleine vleermuizen, brengen de sterren naar de hemel en gaan daarna vliegjes vangen. We wachten op een presentatie van een ranger over het wildlife in Kakadu. Benieuwd of die wat nieuws te melden heeft, na de cruise met onze mate over Yellow Water.
*naast de usual suspects zagen we op Yellow Water: whistling kite (fluitende wouw), visarenden, regenboogbijeneters (zij gaven gedurende de hele vaartocht een ontroerende luchtshow), magpie geese, plumed whistling ducks en andere eendjes waarvan ik de naam vergeten ben, Australian darters, waaronder de slangennek-darter, jezusvogels (jacana's, waarvan het lijkt alsof ze over water lopen, ook wel lelielopers genoemd; er liep een pappa met twee kleintjes en mamma was uit vrijen), lepelaars en de spot van de vakantie: één black-necked stork (jabiru, de enige ooievaar die Australië kent). We kunnen naar huis ;-)
We pakten de Stuart Highway terug naar Darwin, om bij Pine Creek de Kakadu Highway te kunnen nemen, die door het gelijknamige NP loopt en ons naar onze laatste bestemming in the Top End zou brengen. Al snel steeg Marc zijn testosterongehalte toen hij kwam te rijden achter een 'road train', een vrachtwagen met drie aanhangers. Die hebben we hier in het noorden al veel zien rijden, zelfs met vier aanhangers. Deze mogen de dorpen niet in en laten enkele aanhangers tijdelijk op speciaal daarvoor aangewezen plekken achter, om er eentje te kunnen lossen.
Om 10.30 am hitten we de westelijke ingang van het park. Hier heb je een pas nodig. We lieten ons informeren en de belangrijkste vraag was natuurlijk: "Waar kunnen we de jabiru-ooievaar zien?" Daarna was het nog maar een klein stukje rijden naar de eerste kijk-uit, die van Bukbukluk. Daar hadden we een panoramische kijk op het park.
We begonnen muziek te missen in de auto, zeker op de langere afstanden, dus hebben we bij Mary's Roadhouse behalve een verrassingskrokodillenei voor Niek en Maja, een vierdubbel-cd met rock ballads op de kop getikt. Down Under van Men at Work staat erop, evenals Far Away van de Scorpions en The Reaper, Laura's Finland-song!
Bofferds als we zijn, haalden we nog net op tijd de Yellow Water cruise. We scheepten in voor een tocht van 1,5 uur met een Aboriginal gids die ons als een cabaretier heel veel informatie gaf over de natuur en cultuur van Kakadu. We hebben veel om hem gelachen, maar waren ook ontroerd door al het moois dat hij ons in 1,5 uur wees en de eerbied die hij de toeristen bijbracht voor verschillend getinte mede-mensen, hun gewoontes en de natuur die we delen. In tegenstelling tot in Zuid-Australië staan we volgens hem in dit gebied onderaan de voedselketen. Bij elke spot van een krokodil manoeuvreerde hij de boot op een paar meter afstand, zó dat iedereen het gevaarte kon zien. Eén keer ging hij in het gangpad voor staan doen hoe een krokodil je vangt en verorbert. Maar ook vertelde hij bijna watertandend hoe je krokodil het beste kunt bereiden. De little-pied cormant noemde hij de Kakadu-pinguïn. Verhalen uit zijn jeugd in dit gebied koppelde hij aan de flora en fauna die we zagen. Er waren sporen van buffels en zwijnen, uitheemse soorten die een gewilde prooi van de crocs zijn. We zagen twee soorten krokodillen, de zoet- en zoutwaterkrokodillen. Die laatste mogen we niet zo noemen. Een betere naam is estuariumkrokodil, omdat die bij hoge waterstanden (in het natte seizoen) de rivier op zwemt (soms tot 900 km landinwaarts) en soms daar blijft als het water in het droge seizoen zakt. De kleintjes van de ene soort vallen ten prooi aan de grote van de andere soort.
Onze gids maakte deze cruise tot een onvergetelijke, samen met de vele nog niet eerder gespotte vogels -de papieren reisgids beloofde het al. Voor wie het niet interesseert én voor wie het niet kan verdragen, voegen we de spots als voetnoot toe bij dit blog.
We schrijven dit bij het zwembad van onze nieuwe accommodatie, de Kakadu Lodge. We betalen wat voor de wifi die we in Katherine ontbeerden en plaatsen meteen 4 blogs in één avond.
Zojuist hebben we een lekker hapje aan het zwembad onder de palmbomen gegeten, terwijl zwarte papegaaien overvlogen en daarna honderden grote vleermuizen. Zij helpen vast de kleine vleermuizen, brengen de sterren naar de hemel en gaan daarna vliegjes vangen. We wachten op een presentatie van een ranger over het wildlife in Kakadu. Benieuwd of die wat nieuws te melden heeft, na de cruise met onze mate over Yellow Water.
*naast de usual suspects zagen we op Yellow Water: whistling kite (fluitende wouw), visarenden, regenboogbijeneters (zij gaven gedurende de hele vaartocht een ontroerende luchtshow), magpie geese, plumed whistling ducks en andere eendjes waarvan ik de naam vergeten ben, Australian darters, waaronder de slangennek-darter, jezusvogels (jacana's, waarvan het lijkt alsof ze over water lopen, ook wel lelielopers genoemd; er liep een pappa met twee kleintjes en mamma was uit vrijen), lepelaars en de spot van de vakantie: één black-necked stork (jabiru, de enige ooievaar die Australië kent). We kunnen naar huis ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
